In 2016 is het 500 jaar geleden dat de befaamde Nederlandse schilder Jheronimus Bosch overleed. Nanine Linning liet zich door zijn meesterwerken inspireren en eert hem met een theatrale totaalervaring waar moderne dans en schilderkunst op adembenemende manier in elkaar versmelten.
Bacon is een fysiek drieluik van Nanine Linning. De voorstelling is geïnspireerd op het werk van Francis Bacon (1909-1992), één van de grootste figuratieve schilders van de 20ste eeuw. Zijn schilderijen zitten vol heftige emoties als angst en pijn maar zijn tegelijkertijd van een indringende schoonheid. BACON is een associatieve reis, opgebouwd uit de emoties die de schilderijen van Francis Bacon oproepen.
In SILVER laat Nanine Linning zich leiden door haar persoonlijke fascinatie voor technologie en de nieuwe mogelijkheden die hierdoor geopend worden. Samen met haar twaalf dansers geeft zij vorm aan een visie op de toekomst waar mens en machine nog nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn.
Nanine Linning choreographed the piece The Black Painting, a part of the program Infinity. In the eighth season of the Dance Company Theaterhaus Stuttgart, Eric Gauthier presents his first mixed bill featuring as many as eight pieces, including four world premières. The title also alludes to the eight – inspired by the horizontal eight, the symbol of infinity. Infinity stands for the countless variations of dance itself taking the audience to the depths of the dance universe. Similar to Future 6, the line-up once again boasts some famous names from all generations of choreographers. As a result, the works vary strongly, in terms of style as well as in terms of their casts.
Philip Glass's opera ECHNATON komt voor het tweede seizoen terug!
Endless, a highly emotional journey in which Nanine guides her audience through a relationship of two people who struggle to find trust, confidence and love in one another. This epic production started as a duet in 2006 before she reworked it into an evening length production danced by 10 dancers.
We zien de laatste uren op aarde. Het aftellen van minuten en seconden is begonnen.
Mensen nemen afscheid, vechten ertegen of accepteren de naderende Black Out. Stukje bij beetje verdwijnt de zwaartekracht. Elk moment kunnen we met z’n allen van de planeet af vallen. En wat dan? Als in een flits schieten we terug door de eeuwen heen naar een nulpunt in de geschiedenis van de mensheid.
De aarde huilt. Auto-intoxication van de samenleving overal waar we kijken. De mensheid wurgt zichzelf en beneemt zijn eigen adem voor de toekomst. We vervuilen ons eigen gesloten systeem op deze planeet, en de opstapelende problemen zijn niet langer af te schuiven op de ander, ver weg in ruimte of tijd. Twee voor twaalf. En misschien al wel twee over twaalf. Voice Over gaat over Game Over.
Met Requiem creëerde Nanine Linning een monumentale, zintuigoverstijgende voorstelling die in Duitsland voor uitverkochte zalen zorgde en met staande ovaties ontvangen werd.
Op 25 september 2010 debuteerde choreografe Nanine Linning in Duitsland als operaregisseur met Madama Butterfly van Puccini. Als artistiek leider van Dance Company Theater Osnabrück / Nanine Linning is zij uitgenodigd door intendant Holger Schultze om deze opera te regisseren voor zangers, koor, orkest én dansers.
Endless Song of Silence is een bewerking van de versie die Linning in 2005 als huischoreograaf van het Scapino Ballet Rotterdam creëerde en die door pers en publiek zeer enthousiast werd onthaald. Dit 18 minuten durende indrukwekkende en intieme duet, met het thema afscheid, heeft zij verder verdiept en uitgebreid tot een nieuwe avondvullende voorstelling gedanst door Danilo Colonna en Linning zelf.
In Synthetic Twin staat de Siamese tweeling als metafoor voor samen één en onafscheidelijk zijn, centraal. De extreme wil om je los te scheuren van iemand en tegelijk de wil om samen te smelten is een terugkerend dilemma in ons leven. Linning is gefascineerd door deze mensen die eigenlijk twee in één zijn. Maar ben je één als je twee hoofden hebt, en je lichaam twee gedachtewerelden herbergt?
Dolby betekent letterlijk ruis onderdrukking. De voorstelling speelt met het gevoel dat je kan overvallen als je stilstaat in een menigte. Je oog zoekt houvast, maar alles blijft in continue beweging. Op zo n moment zou je je willen afsluiten van alle ruis om je heen maar de menigte stuurt je weer voort.
In een dynamische wereld worden overlevingsmechanismen en menselijke interacties zichtbaar; de mens in zijn nietigheid en grootheid. Het lichaam met uiteenlopende verlangens neemt daar een belangrijke plaats in. Enerzijds verlangt de mens naar fysieke communicatie met de buitenwereld. Maar ook is er de wens zich te verschuilen in zichzelf. Hij is op zoek naar berusting, naar een vrijwel onmogelijk gevoel van totale geborgenheid. Cry Love gaat over de mens die gestuwd wordt door zijn instinct, zijn driften en emoties. De mens die worstelt met zichzelf en zijn medemens. En sterft. Steeds opnieuw.